واقع شدن سنّت هاى پیامبران درباره حضرت مهدى(علیه السلام)

 

 

یکى از علل و اسباب غیبت امام زمان(علیه السلام) که در روایات معصومین(علیهم السلام)آمده، این است که موضوع غیبت در اسلام چیز جدید و بى سابقه اى نیست، بلکه در امم پیشین نیز به صورت یک سنّت الهى جریان داشته است. 

از طرفى خداى متعال با ارسال پیامبران براى هدایت مردم، حجّت را بر همگان تمام کرده، و راه هر گونه عذر و بهانه جویى را بر افراد لجوج و بهانه گیر بسته است.

از طرف دیگر پیامبران خدا(علیهم السلام) تمام تلاش و کوشش خویش را براى هدایت و ارشاد مردم به کار برده و در این راه مصایب و مشکلات فراوانى را متحمّل مى شدند و بدون کم ترین توقّع و چشم داشتى، مردم را به سوى خدا دعوت مى کردند. متأسفانه مردم بر اثر جهل و نادانى بناى مخالفت با پیامبران خدا را مى گذاشتند و آن چنان عرصه را بر آنان تنگ مى کردند که در مواردى چاره اى جز اختفا و غیبت نداشتند. به همین جهت براى مدّتى از نظر مردم پنهان مى شدند.

نگرشى بر مسئله غیبت حضرت ولی عصر (عج)

 

آشنایى با ابعاد مختلف شخصیت و معارف حضرت بقیة اللّه(علیه السلام) نه تنها به لحاظ اجتماعى و فرهنگى یک امر ضرورى محسوب مى شود، بلکه از جهت اعتقادى نیز یکى از تکالیف مهم تک تک افراد است. هر فردى با توجه به توان فکرى و علمى خود، وظیفه دارد که در راه شناخت امام خویش بکوشد و در انجام وظایفى که نسبت به آن حضرت دارد، کوتاهى نکند. زیرا در روایتى از رسول خدا(صلى الله علیه وآله وسلم) وارد شده است که هر کس بدون شناخت امام زمان خود از دنیا برود، به مرگ جاهلیت از دنیا رفته است.