نعره زد عشق که خونین جگری پیدا شد
حسن لرزید که صاحب نظری پیدا شد
فطرت آشفت که از خاک جهان مجبور
خود گری خود شکنی خود نگری پیدا شد
خبری رفت ز گردون به شبستان ازل
حذر ای پردگیان پرده دری پیدا شد
آرزو بیخبر از خویش به آغوش حیات
چشم وا کرد و جهان دگری پیدا شد
زندگی گفت که در خاک تپیدم همه عمر
تا ازین گنبد دیرینه دری پیدا شد
شعری بود از اقبال لاهوری
در کوی محبت به وفایی نرسیدیم
رفتیم ازین راه و به جایی نرسیدیم
هر چند که در اوج طلب هستی ما سوخت
چون شعله به معراج فنایی نرسیدیم
با آن همه
آشفتگی و حسرت پرواز
چون گرد پریشان به هوایی نرسیدیم
گشتیم تهی از خود و در سیر مقامات
چون نای درین ره به نوایی نرسیدیم
بی مهری او بود که چون غنچه ی پاییز
هرگز به دم عقده گشایی نرسیدیم
ای خضر جنون ! رهبر ما شو که در این راه
رفتیم و سرانجام
به جایی نرسیدیم
شعری بود ازاستاد شفیعی کدکنی
توضیحات : خودارضایی، یکی از راه های انحرافی در ارضای میل جنسی است که امروزه نسل جوان را به خصوص در وضعیت فعلی جامعه و دشوار بودن امر ازدواج، در معرض آسیبهای جدی قرار می دهد؛ از اینرو، می توان آن را نوعی انحراف جنسی یا بیماری نامید که نیاز ضروری به درمان دارد. اگر چه درمان واقعی این عادت ناپسند، تنها از راه ازدواج ممکن است، امّا ارائه اطلاعاتی در باب حرمت، و پیامدهای این عمل، همچنین روشهای کنترل و درمان آن، می‌تواند تاحدودی در ترک یا کاهش ابتلاء به این عمل ناشایست، مؤثر باشد. فهرست این کتاب عبارت است از :
مقدمه
خودارضایی چیست؟
خودارضایی از دیدگاه اسلام
اینجا اگر نوکر شدی در عرش سلطان می شوی
زانـــــو بزن در محضرش طوفان میدان می شوی
نام حسیــــــــــن بن علی داروی درد عالم است
فطرس بگو یک یـــا حسین وَالله درمان می شوی
التماس دعا
روح و روان , مونس و محبـــــوب ما
یوســـــف کـــنـــــعانـــــی یعقـــــوب ما
ســـــرور مـــــا , سیـــــّد و یعسوب ما
یونـــــس مـــــا , صـــــالـح و أیّوب ما
جوهـــــره ی مکتـــــب و مکتـــوب ما
سکّـــــه ی یـــــزدانـــــی زرکـــوب ما
غایت مـا مطـــــلب و مـــــطلـــــوب ما
مُصـــــلِح مـــــا , محسن ما , خوب ما
مهـــــدی امـــــّت که خـــــدا یار اوست
طلــعت خورشیــــد ز رخســـــار اوست
اوّل و آخـــــر بــــــه یقیـــــن اوسـت او
مُظـــــهــِـــرِ حق , مُحییِ دین اوست او
حافظ:
اگر آن ترک شیرازی بدست آرد دل ما را
به خال هندویش بخشم سمرقند و بخارا را
صائب تبریزی:
اگر آن ترک شیرازی بدست آرد دل ما را
به خال هندویش بخشم سر و دست و تن و پا را
هر آنکس چیز می بخشد ز مال خویش می بخشد
نه چون حافظ که می بخشد سمرقند و بخارا را
شهریار:
اگر آن ترک شیرازی بدست آرد دل ما را
به خال هندویش بخشم تمام روح اجزا را
هر آنکس چیز می بخشد بسان مرد می بخشد
نه چون صائب که می بخشد سر و دست و تن و پا را
سر و دست وتن و پا را به خاک گور می بخشند
نه بر آن ترک شیرازی که برده جمله دلها را
مثلا جوانان امروزی:
اگر آن ترک شیرازی بدست آرد دل ما را
خوشا بر حال خوشبختش، بدست آورد دنیا را
نه جان و روح می بخشم نه املاک بخارا را
مگر بنگاه املاکم؟ چه معنی دارد این کارا؟
و خال هندویش دیگر ندارد ارزشی اصلأ
که با جراحی صورت عمل کردند خال ها را
نه حافظ داد املاکی، نه صائب دست و پا ها را
فقط می خواستند این ها، بگیرند وقت ما ها را.....؟؟؟
