اعتراف دانشمندان اهل سنّت به صحّت احادیث مهدى(علیه السلام)
شامل:
1 ـ یک سند تاریخى و مدرک زنده
2 ـ توضیح مختصرى پیرامون بیانیه علماى حجاز
3 ـ مخالفان وجود حضرت مهدى(علیه السلام) چه مى گویند؟
چگونه سر کنم فراق بهاری را که زمستان‌های انتظار آمدنش را برایم دور ساخته اند؟! فقد طال الصدی...(تشنگی ما در دوری از اماممان از حد گذشته) و سر بر زانوی غم بگذارم که: الی متی احار فیک ... (تا کی در انتظارشما سرگردان باشیم)(۱)
سایه سنگین زمان مرا لحظه به لحظه از تو دور می کند و به مرگ نزدیک. الذی جعلته علی عباد...حتما مقضیا"(مرگی که برای بندگان خدا مقرر شده)(۲)
عزیزترینم! امیدم به این است که شهد شیرین حضورت در غیبتت نیز چشیدنی است.
بنفسی انت من مغیب لم یخل منّا (جانم فدای غایبی که از میان ما بیرون نیست) و مجنونم می کند این همه لطف و مهربانی نادیده: الغوث و الرحمة الواسعه (۳)
مهربان! دستان خداییت را بر سر ایمانم بکش . شاید که لایق دیدارت شوم... الیک یابن احمد سَبیِل و تُلقی(۴)
تشرف بی واسطه و مستقیم به محضر نورانی امام زمان(ع) لیاقت و شایستگی هایی ویژه می خواهد، از این رو تنها برخی از موحدان به باریابی محضر مطهرش توفیق می یابند. هر خارق عادت یا کرامتی که به دست ناشناسی صورت می گیرد و فیضی از ناحیه او به دیگران می رساند، از سرچشمه فیاض امام عصر(ع) جاری می گردد؛ امّا چنین نیست که آن ناشناس لزوماً وجود مبارک ولی عصر(ع) باشد بلکه آن حضرت شاگردان صالحی دارد که به امر ایشان گره از کار فروبستة دیگران می گشایند و واسطة رسیدن فیض امام به آنان می شوند.
آنچه برای همگان ضروری و میسور است، ایجاد و حفظ ارتباط روحی و معنوی با آن حضرت است که در پرتو رعایت ادب حضور و ارتباط با آن حضرت تحصیل خواهد شد.
انجام دادن مستحبات و اعمال صالح به نیابت از آن حضرت و اهدای ثواب آن به ارواح طیّب عترت طاهره(ع) از بهترین راه هایی است که می تواند ارتباط انسان با آن وجود مبارک را تأمین کند و بهترین حالت در چنین نیابتی، آن است که انسان در برابر عمل خویش از آن امام خواسته ای نداشته باشد، زیرا از قدر عملش می کاهد: چون خواستة ما به قدر ادراک ماست و ادراک ما بیشتر به حجاب تمنیات ما محجوب است، مطلوب متوقّع ما نیز محدود خواهد بود. پس بهتر است که برابر این ادب، به پیشگاه آن حضرت چیز خاصّی را پیشنهاد ندهیم، زیرا او از آن دسته است که «سجّیتهم الکرم؛ ادب شان کریم بودن است». بنابراین شایسته آن است که در انتظار عطای او باشیم، زیرا آنچه آن حضرت به اقتضای سجیّة کریم خویش عطا می کند ماندنی است.
آیا امام زمان علیه السلام از زمان ظهور خود مطلع اند؟ در این صورت، دعای مردم برای تعجیل در ظهور ایشان برای چیست؟
پاسخ آیت الله العظمی مکارم شیرازی دامت برکاته:
مطابق منابع مشهور امام زمان علیه السلام، از زمان ظهورشان به طور دقیق با خبر نیستند. زمان ظهور ایشان مانند زمان برپایی قیامت بر همه جز خداوند، مستور و پنهان است. اما این که سؤال کردید: «چرا ما برای تعجیل در ظهور ایشان دعا می کنیم؟»
باید گفت: «این دعا، در واقع در ما یک نوع«سازندگی» به وجود می آورد.» یعنی ما که برای تعجیل در ظهور ایشان دعا می کنیم، مفهومش این است که خود را آماده ی ظهور آن حضرت می کنیم و خودمان را در صف کسانی که صفاتی برای یک انقلاب جهانی مقدس دارند، قرار می دهیم. خود این سازندگی ما، در پرتو این دعا، سبب می شود تا ظهور امام زمان علیه السلام نزدیک تر شود؛ چرا که یکی از شرایط ظهور ایشان آن است که یاران موصوف به صفات خداپسندانه پرورش پیدا کنند؛ پرورش یارانی که ایشان را در آن مسیر یاری دهند. این دعاها سبب می شود تا افراد ساخته شوند و آن شرایطی که برای ظهور امام زمان علیه السلام لازم است، از راه این دعا تحقق یابد.
خداوند، بسیاری از نعمت هایی را که به ما می دهد، به دعاها، توجهات و ساخته شدن ما موکول کرده است که اگر دعا بکنیم، آن نعمت سریع تر داده می شود و اگر دعا نکنیم، آن نعمت عقب تر می افتد. در «قرآن کریم»آمده است:
«ان الله لا یغیر ما بقوم حتی یغیروا ما بانفسهم»؛
یعنی: «خداوند، وضع هیچ قومی را تغییر نمی دهد، مگر این که آنان عوض شوند».
فیض خداوند نامحدود است؛ ولی محل لایق و شایسته لازم دارد. بنابراین، اگر ما در پرتو دعا ساخته شویم، آماده ی فیض و نعمت های خدا می شویم و مصداق همین آیه ی شریفه خواهیم بود.
ما در کتاب مان «شافى» در امامت، و سپس در کتاب مان «مقنع» در غیبت، سبب مخفى بودن امام زمان(علیه السلام) از دشمنان و دوستانش را ذکر کرده ایم( [1] ) و بین دو سبب (سبب غیبت از دشمنان و سبب غیبت از دوستان) فرق گذاشتیم و بیان داشتیم که عدم بهرهورى از آن حضرت ـ براى همگان ـ بخاطر سببى است که مربوط به خود آنان است نه مربوط به او. و در این باب تمام و کمال مطلب را بحث کردیم و تا دورترین هدفها رسیدیم.
( یا صاحب الزّمان ادرکنا )
سپاس و ستایش خداوند را سزاست که پروردگار عالمیان است وبرترین صلوات و سلامها نثار نیکوترین آفریدگان خدا، حضرت محمد و خاندان پاک او باد، به ویژه امام دوران و صاحب زمان، حضرت مهدى حجّت منتظر (عجل الله تعالى فرجه الشریف).
در جمع بین حکایات و قصه های گذشته و بین روایتی که در تکذیب مدعی مشاهده آن جناب علیه السلام، در غیبت کبری رسیده است
شیخ صدوق رحمه الله در «کمال الدین» و شیخ طبرسی رحمه الله در «احتجاج» روایت کرده اند که: بیرون آمد توقیع به سوی ابی الحسن سمری که:
«ای علی بن محمد سمری! بشنو! خداوند، اجر برادران تو را در تو بزرگ گرداند، پس به درستی که تو فوت خواهی شد، از حال تا شش روز؛ پس جمع کن امر خود را و وصیت مکن به احدی که قائم مقام تو باشد بعد از وفات تو؛ پس به تحقیق که واقع شد غیبت تامه؛ پس ظهوری نیست مگر بعد از اذن خدای تعالی، و این بعد از طول زمان و قساوت قلوب و پر شدن زمین است از جور. و زود است که می آید از شیعه ی من کسی که مدعی مشاهده است؛ آگاه باشید که هر کس مدعی شود مشاهده را پیش از خروج سفیانی و صیحه، [1] پس او کذاب و مفتری است؛ و لا حول و لا قوة الا بالله العلی العظیم».
